De stad zou moeten bruisen, bier zou moeten schuimen, glazen klinken. Uit cafe’s en restaurants, zouden we muziek en zang, geroezemoes, soms een kreet of schreeuw moeten horen.
Mensen flanerend langs de grachten. Ze zouden de terrassen op de pleinen moeten vullen. Aan het weer heeft het niet gelegen.
Niets van dat al, de straten en pleinen zijn leeg. Een soort spertijd, maar dan met de lantaarns aan. Zaterdagavond in Delft lijkt een avondklok te hebben, iedereen zit binnen, wachtend op de bevrijding.
Voor hen die de stilte koesteren, of straks naar terug verlangen, heb ik de zaterdagavonden op de meest cruciale plekken voor het uitgaansleven, tijdens het ‘blauwe uur’ gefotografeerd. Als herinnering.
Zij die gruwen van de lege stad kunnen vanaf morgen 1 juni, aangepast, hun hart weer ophalen. De terrassen zullen voorzichtig open gaan.
