Tijdens het maken van mijn boek over Corona (zie: WINKEL op deze site) vroeg ik me af hoe ik deze Corona periode in mijn studio zou kunnen uitbeelden. Nog steeds zien we rood/witte linten terug in straten, op pleinen, rond kramen, in winkels, op borden en hekken. De rood/witte linten, ze wijzen ons de weg of belemmeren deze, ze ketenen en beschermen ons. Ze houden ons nu gevangen, opdat we straks weer bevrijd zijn.
#19 Slotakkoord
Het afgelopen half jaar heb ik door Delft gefietst en gewandeld, op jacht naar foto’s die deze bijzondere periode illustreren. Aanvankelijk trof ik een totaal desolate stad aan.
Gelukkig hebben we nu een stad die weer voorzichtig is opgeleefd.
Mijn pad kruiste vele creatieve geesten die van de nood een deugd maakten. Die op een positieve manier er het beste van probeerden te maken.
Om die reden trok ik altijd met heel veel plezier de stad in. De veerkracht van vele mensen deed me deugd.
Dit laatste blog is een hommage aan hen.
#18 De Poortwachters
Tot het eind van de achttiende eeuw had Delft nog een stadsmuur. In de middeleeuwen diende de muur om vijandige legers buiten de stad te houden.
In de stadsmuur bevonden zich acht poorten; twee aan elke windrichting. Alleen de Oostpoort is van al deze poorten blijven staan. De overige zijn in de loop van de 19e eeuw gesloopt.
Tot ver in de achttiende eeuw controleerden zogenaamde poortwachters wie de stad binnen mocht. Je moest voor de entree wel betalen. Was er een vermoedden dat je een besmettelijke ziekte had, werd je geweerd.
Met de huidige besmettelijk ziekte zijn er wederom poortwachters, niet aan de randen van de stad, maar aan de randen van het terras en de wekelijkse markt, de ingang van de bibliotheek, de toegangspoorten van bedrijven, kerk of moskee..
De volgende vragen kan je verwachten:
Heb je op dit moment koorts en/of benauwdheidsklachten?
Heb je het nieuwe coronavirus gehad en is dit de afgelopen 7 dagen vastgesteld (in een lab)
Heb je een huisgenoot /gezinslid met het nieuwe coronavirus en heb je in de afgelopen 14 dagen contact met hem/haar gehad terwijl hij/zij nog klachten had?
Ben je in quarantaine omdat je: - direct contact had met iemand waarbij het nieuwe coronavirus is vastgesteld? - je korter dan 14 dagen geleden uit een land/regio bent teruggekeerd met code oranje of rood?
Indien je een van deze vragen met ja beantwoordt, word je door de moderne Poortwachter niet toegelaten.
Soms zijn de poorten onbemand, dan wordt enige zelfdiscipline van je verwacht.
#17 Religie
Ook de de diverse Delftse geloofsgemeenschappen passen zich aan de realiteit aan. Alle kerken en moskeeën hebben moeite met de maatregelen. Het aantal mensen dat aanwezig mag zijn, is beperkt. Sommige kerken sluiten hun deuren volledig. Enerzijds om het besmettingsgevaar zoveel mogelijk in te perken, maar ook omdat men worstelt met het feit dat men vele mensen aan de deur zal moeten teleurstellen.
Sommige paden tussen de banken zijn met touwen afgesloten in de Maria van Jessekerk, stickers geven aan waar je wel of niet mag zitten. Vooraf aanmelden voor de dienst is verplicht, zo ook een triage bij binnenkomst.
De Eritrees-Orthodoxe Tewahedo Kerk houdt elke week haar dienst in de Protestantse Vierhovenkerk. Uiteraard eenieder op gepaste afstand tot elkaar.
De moskee opent pas weer zijn deuren, vanaf het moment dat er weer honderd bezoekers mogen komen. Toen er nog maar dertig naar binnen mochten, vond het bestuur dat er te veel mensen teleurgesteld zouden moeten worden. Elke moskee ganger moet wel zijn eigen gebedskleed meenemen en zich van te voren aanmelden. De opkomst op de eerste dag, 3 juli, is enorm. Wegens ruimte gebrek wijkt men zelfs uit naar het voorplein. De moskee zelf is door het houden van de juiste aftand snel vol.
In de Nieuwe Kerk zit men ruim uit elkaar, ruimte zat. Gezinnen kunnen uiteraard wel bij elkaar zitten. In de richting waarnaartoe de zangers zingen, zit voor de veiligheid niemand, behalve netjes op acht meter afstand de koster met zijn zoon. Zij doen de techniek rondom de lifestream, een fenomeen dat zijn intrede doet bij de diverse kerken.
Het zou zomaar kunnen dat men na de Coronacrisis gewoon doorgaat met het lifestreamen van de dienst.. Men blijkt zoveel meer mensen te bereiken, mensen die voor de crisis om uiteenlopende redenen minder of niet meer kwamen, worden nu toch bereikt.
Naast het thuiswerken, kennen we nu ook het thuiskerken
Elk nadeel heeft zijn voordeel zou een beroemde voetballer zeggen.
#16 Sport
Het kan weer, sporten. Gelukkig wel. Maar nog steeds niet op een manier die vele wensen. De anderhalve meter blijft van kracht.
Sommigen trainen op de verlaten Campus van de Technische Universiteit.
Vanaf 1 juni mag er gesport worden, maar alleen buiten. De mannen en vrouwen die Braziliaans Jiu Jitsu (BJJ) beoefenen, een vechtsport die zich focust op Grappling met de nadruk op grondgevechten. Kortom, intensief lichamelijk contact tijdens het worstelen. Ook deze sport kan dus helemaal niet beoefend worden als je anderhalve meter afstand moet houden. Op de juiste afstand van elkaar traint men toch zo goed als het kan tussen de korfbalpalen van korfbalclub Fortuna.
Koster Sportclub kon tijdens de lock-down periode, toen ze verplicht gesloten waren, terecht op het voormalige gemeente terrein De Staal. Hier traint men in de voormalige zoutsilo’s.
Ook een vorm van Yoga, in dit geval Pilates, kan alleen buiten beoefend worden. Pilatesstudio Body & Mind is uitgeweken naar een prachtig veldje bij het Art Centre Delft.
De selectie van voetbalvereniging Concordia heeft eind juni zijn laatste training waar nog netjes de anderhalve meter in acht wordt genomen.
Na 1 juli mag er toch weer binnen gesport worden.
#15 Onderwijs
Onderwijs is ingewikkeld in deze periode. Aanvankelijk bleven de scholen open, maar onder druk van de Tweede Kamer werd toch besloten de kinderen thuis te laten. Wekenlang krijgen de kinderen les van hun ouders of on-line van hun docent. De keukentafel is het episch centrum van het gezin, de kantoortuin aan huis.
Kinderen mogen begin juni weer naar school, eerst de basisschool leerlingen. Later gaan ook de middelbare scholen weer open. Wanneer een docent een op een doceert, draagt hij een mondkapje. De repetities lijken wel examens, met elkaar in de gymzaal.
Theater de Veste geeft de mogelijkheid om de jaarlijkse musical van groep 8 van de basisschool daar te laten uitvoeren. Op die manier kan er door de ouders voldoende afstand tot elkaar gehouden worden.
De diploma uitreiking is dit jaar wel heel bijzonder. Niet zoals gebruikelijk op de school, maar verspreid over drie dagen met twee shifts per avond, met dus een beperkt aantal kinderen en ouders bij elkaar, bij Onder Ons in Kerkpolder.
Zelfs promoveren gaat on-line. Mijn eigen zoon doet zijn verdediging voor zijn promotie aan de Maastricht University on-line vanuit Delft via een Zoom meeting. De professoren zitten verspreid over het land.
#14 Applaus ver weg
De culturele sector krabbelt op. Heel voorzichtig mogen we de zalen weer in, musea openen hun deuren, wel op anderhalve meter en van te voren aanmelden. Er mogen een gelimiteerd aantal mensen in Filmhuis Lumen, museum het Prinsenhof, het Rietveld Theater of Theater de Veste.
Het applaus voor de artiesten is net zo ver weg als het applaus voor de maatregelen, hoe noodzakelijk ook.
De beperkte opening is ook een overlevingsmechanisme, van zowel de beheerders als de bezoekers. Het biedt troost en vreugde, juist in deze tijd hebben we dat hard nodig.
Laten we eerlijk zijn, we klappen liever enthousiast in een concertzaal na een enerverende avond, dan uit machteloosheid op het balkon voor de zorgmedewerkers.
#13 Bewegwijzering
Lijnen, strepen, stikkers, borden, stempels, hekken, linten en touwen.
Ze wijzen ons de weg, om te helpen, te dwingen, te leiden. Opdat we op gepaste afstand elkaar passeren, keurig rechts houden, in dezelfde richting lopen, of de juiste stoel pakken.
In straten, op pleinen en terrassen, in winkels, scholen en gebouwen. We worden er alom aan herinnerd de anderhalve meter niet te vergeten
Werkelijk overal zien we de bewegwijzering. Er is geen ontkomen aan.
Gaan we ook hier aan wennen, wordt dit het nieuwe normaal, kunnen we dit volhouden?
Het wordt almaar drukker in de stad, hier en daar zit de sleet er al in, op de lijnen, strepen, stikkers, borden, stempels, hekken, linten, touwen...en het gedrag.
#12 De mondkapjes
Ineens zie je ze overal. Eerst wilden we er niet aan, nu moeten we, tenminste in het OV.
Ik snap ineens waarom een kapsalon een kapsalon heet. Een B&B als naaiatelier. We kunnen de mondkapjes ook ineens overal kopen. Ik spotte de mondkapjes van erotiek- tot herenmodezaak, van paspop tot kunstwerk, van cabaretier tot student.
Ondanks de ernst van de pandemie wordt er hier en daar creatief en ludiek mee omgegaan. Dat geeft lucht aan de samenleving, dat heeft het hard nodig, maar of dat lukt met een mondkapje? ik krijg het er benauwd van.
Zeg mondkapje, waar ga je henen
Zo alleen, zo alleen
Zeg mondkapje, waar ga je henen
Zo alleen
‘K ga de trein in naar een afspraak
Het ov, het ov
‘K ga de trein in naar een afspraak
Het ov
#11 Terrassen weer
‘That's one small step for (a) man, one giant leap for mankind.’ Dit waren de woorden van Neil Armstrong toen hij op 16 juli 1969 zijn eerste stap op de maan zette. Voor veel mensen voelde het afgelopen maandag net zo.
Eindelijk, na twaalf weken lock-down kunnen we het terras weer op. Het weer is fantastisch, iedereen is vrij, de horeca-ondernemers staan te trappelen, zo ook de terrastijgers.
Ik zie blije gezichten, vuurwerk om het te vieren. Ook de burgemeester komt een kijkje nemen, haar stad komt weer een beetje tot leven.
Iedereen houdt zich goed aan de regels, een poortwachter bij elk terras. Netjes zijn de tafeltjes gerangschikt, blauwe lijnen markeren de looproute. Voorzichtig neemt men op anderhalve meter plaats en geniet van een drankje en het weerzien.
#10 Delft op zaterdagavond
De stad zou moeten bruisen, bier zou moeten schuimen, glazen klinken. Uit cafe’s en restaurants, zouden we muziek en zang, geroezemoes, soms een kreet of schreeuw moeten horen.
Mensen flanerend langs de grachten. Ze zouden de terrassen op de pleinen moeten vullen. Aan het weer heeft het niet gelegen.
Niets van dat al, de straten en pleinen zijn leeg. Een soort spertijd, maar dan met de lantaarns aan. Zaterdagavond in Delft lijkt een avondklok te hebben, iedereen zit binnen, wachtend op de bevrijding.
Voor hen die de stilte koesteren, of straks naar terug verlangen, heb ik de zaterdagavonden op de meest cruciale plekken voor het uitgaansleven, tijdens het ‘blauwe uur’ gefotografeerd. Als herinnering.
Zij die gruwen van de lege stad kunnen vanaf morgen 1 juni, aangepast, hun hart weer ophalen. De terrassen zullen voorzichtig open gaan.
#9 De blauwe lopers
Wie Delft zegt, zegt blauw. Al van oudsher trekt de kleur mensen naar de stad. Zo ook nu.
Overal in de binnenstad zijn de blauwe lopers uitgerold. Ze liggen uitnodigend voor de winkels en lijken me te roepen: ‘We zijn weer open, kom binnen, kom binnen!’
Fascinerend vind ik de foto’s vanuit de vorige eeuw. De winkelier of ambachtsman poseert met zijn hele ‘hebben en houwen’ trots voor zijn pui, met zijn gezin, zijn personeel, de handkar of bakfiets.
Vele winkels ben ik binnen gegaan, met de vraag de winkelier voor het pand te mogen vastleggen. Nu heb ik zelf met deze serie die traditionele manier van portretteren tot uiting kunnen brengen.
Delft kleurt blauw, langzaam komen we uit onze huizen, op weg naar de winkeliers die met hun deuren wagenwijd open, ons lopend over de blauwe loper als Koning Klant weer verwelkomen.
#8 Achter schermen
Op dit moment werken veel mensen ‘gedwongen’ en ‘ongedwongen’ vanuit huis. Op deze manier houden ze werk- en leerprocessen aan de gang.
De nieuwe flexwerkplek is de eetkamertafel in de keuken, een eigen kantoortje aan huis, of een bureau in de slaapkamer.
Katten lopen rond, bloemen juichen op tafel, op je teenslippers naar je werk.
#7 Vanachter de schermen...
In deze dagen is de lijn naar de Tweede Wereldoorlog snel getrokken.
Herdenken en bevrijden......
We raken beetje bij beetje gewend aan onze nieuwe wereld: 1,5 meter afstand, rood witte linten, schoongemaakte boodschappenkarretjes die ons worden aangereikt, handen wassen.
Een wereld die ook opeens in tweeën gedeeld lijkt: zij die niet meer mogen werken en zij die dat nog wel mogen.
Met deze laatste groep ontstaat er weer een tweedeling. 1,5 meter afstand en jezelf zo goed mogelijk beschermen blijft iedere dag belangrijk. De creativiteit wordt aangesproken, hoe kijk je van achter de schermen op de meest aangename manier door een glazen venster naar de nieuwe wereld.
Open, vriendelijk en afgesloten tegelijkertijd.
Iedereen doet zijn/haar uiterste best, we willen niet ziek worden en niet ziek maken...
Gevangen achter de schermen is het nu wachten op déze bevrijding.....
#6 Lintjesregen...
We worden dezer dagen geleid door de kleuren van onze nationale vlag, rood, wit en blauw.
Het rood en wit zien we terug op de linten en markeringen in straten, rond kramen, in winkels. Op borden en hekken, die wijzen ons de weg of belemmeren deze.…recreëren doen we beter thuis.
Wie altijd al wenste dat er meer blauw op straat zou zijn, heeft nu zijn zin. De stadswachters zijn onze poortwachters. Ze bewaken pleinen en doorgangen, zien toe op de anderhalvemetersamenleving. Met wetten, petten, met hekken op vele plekken.
Enkele stadswachters zijn zelf anderhalve meter breed...
Gedwee ondergaan wij, gebukt onder onze nationale driekleuren, de hele crisis.
Opdat we als samenleving maar niet door het lint gaan.
De lintjesregen doet onze burgemeester Marja Bijsterveldt dit jaar telefonisch…de bode brengt bloemen met een lint…het lintje zelf wordt later uitgereikt.
Het oranje voor het bevrijdingsfeest zal nog even op zich laten wachten…
#5 De eaT eaT van Delft...
Dit jaar gaan vele grote sportwedstrijden niet door. Geen Grand Prix van Zandvoort, geen Tour de France, geen TT van Assen. Dat spijt veel mensen. Om die reden zou ik de liefhebber van snelheidssporten het stratencircuit van Delft willen aanraden.
Elke avond wanneer eenieder vanwege de Coronacris veilig en warm aan huis gekluisterd zit, voltrekt zich een wonderlijk schouwspel vanuit de binnenstad. Ik noem het de eaT eaT van Delft.
Van links naar rechts, van hot naar her, vliegen de pizza’s, taco’s, broodjes shoarma, suhsi’s en de mixend grills in zwarte boxen op twee wielen voorbij. De coureurs hangen behendig schuin in de bochten, springen soepel over de bruggen, vliegen hangend over hun stuur op het rechte eind. Een Grand Prix voor brommers en elektrische fietsen.
De wedstrijd die ze rijden is er één tegen de tijd. De maaltijden moeten warm en dampend bij de mensen thuis afgeleverd worden. Waar men met mes en vork en de klok klaar zit....de finish is anderhalve meter voor de deur.
Staat het bestelde uiteindelijk op tafel, dan is die coureur voor deze avond de winnaar!
De horeca ondernemer die bezorgt...is minder bezorgd dezer dagen.
#4 Ver weg is soms dichtbij...dichtbij lijkt vaak ver weg...
Vanuit Delft vieren we de verjaardag van onze jongste zoon. Digitaal dit jaar. Een mondiale viering, hij vanuit Kopenhagen, de oudste zoon vanuit Amsterdam, en onze middelste zoon vanuit Peru, waar hij drie weken langer verblijft dan gepland. We noemen het FEESTtimen.
Afstand en vooral afstand houden is opeens ons dagelijks leven binnengedrongen.
We houden afstand in de winkels. Op de markt staan we in vakken verdeeld. In de winkelstraat zijn nu twee loopstroken. Hoewel er minder mensen op straat zijn, zijn er opeens rijen.
Samen op een bankje, anderhalve meter is dichtbij, maar oh zo ver weg.
We vergaderen op afstand, zo ook de Gemeenteraad. Deze vergadert vanwege een noodwet online. Het wettelijk quorum van twintig personen hoeft niet aanwezig te zijn. De stemmingen on-line zijn rechtsgeldig.
Hoe troost je iemand op afstand wanneer hij afscheid neemt van een dierbare?
Gelukkig galmen er troostrijke noten over de grachten...betalen op afstand graag.
Ver weg lijkt soms dichtbij...dichtbij is vaak ver weg...
#3 Stillevens in...een verstilde stad…
Op een normale maandagmorgen arriveren vele mensen per trein in Delft. Vandaag is het anders. Het nieuwe station ziet er uit alsof deze net door de aannemer is opgeleverd…uitgestorven is het, alle kiosken dicht.
Normaal stromen duizenden studenten en medewerkers de TU-wijk in, het is dringen bij elk knooppunt. De rode fietspaden zien zwart van de mensen, fietsenrekken vullen zich met blauwe voorwielen. Zo niet vandaag...het is leeg, de fietspaden, de rekken, de collegezalen.
De pleinen in de stad bieden een trieste aanblik. Opgestapelde stoelen, geschuurde en gelakte tafels, alles netjes en schoon wachtend op bezoekers die er niet zijn en voorlopig niet zullen komen, de pleinen zijn leeg. Rood witte linten wapperen.
Langs de grachten hier en daar wat mensen, sommige boodschappen kunnen niet wachten.
De winkels zijn nagenoeg allemaal dicht. De gesloten grijze tralie rolluiken leveren een triest straatbeeld op, het is het grijze midden, enerzijds de hoop dat het witte licht van de kleurige etalages ooit weer te voorschijn komt, maar ook de vrees voor hoe lang het achter de luiken donker zal blijven. De economie zit gevangen tussen hoop en vrees. De stad is als een TBS kliniek, je weet niet wanneer je vrij komt.
Leeg is ook de grote markt midden in de stad. Er is een rood wit lint om het bankje gespannen, eigenlijk overbodig...er is niemand. Als je er zou kunnen zitten, of zou mogen, wil je het niet...Oost, West, Thuis, Best.
De gaper heeft wél een mondkapje...
#2 In de rij bij IKEA
Als een beeld-chroniqueur dwaal ik door de stad. Ik heb een onweerstaanbare drang om deze coronacrisis in beeld te vangen. Het lijkt nog niet echt op een crisis. De mensen lopen door de stad alsof er niets aan de hand is. De stranden en parken zijn overvol. De bouwmarkten doen goede zaken, men is collectief aan het klussen geslagen.
Enkele grote warenhuizen hebben de deuren toch voor de veiligheid gesloten, zo ook IKEA. Daar is wel de mogelijkheid om bestellingen op te halen. Ik ga naar de vestiging net buiten de stad langs de A13.
Ik weet niet wat ik zie. Een file, vanaf de afrit richting de parkeergarage, waar slechts een beperkt aantal auto’s toegang voor krijgt. Een lint van automobilisten, gelijk een labyrint zoals we die voor de incheckbalies op het vliegveld kennen, slingert zich over het immense terrein.
Ik loop naar het begin van de rij en tref een heel klein rood autootje met twee vrouwen erin. Die komen vast geen kast halen. Wat blijkt, ze komen plastic zakjes kopen voor de verzending van speciale kappen met transparante A4 vellen. Op allerlei plekken in het land worden de houders met 3D printers gemaakt. Zij gaan voor de verzending zorgen vanaf hun locatie.
Eindelijk stonden ze vooraan in de rij...na drie uur kruipen met hun auto over het terrein.
#1 De Coronacrisis, het schuurt
Alle opdrachten afgelast of uitgesteld, de Corona crisis slaat ook mijn bedrijf niet over. Vervelend, maar het biedt ook kansen, het geeft tijd voor reflectie, tijd voor nieuwe ideeën.
Vanaf zondag zijn de restaurants en cafés gesloten, een ramp voor de mensen die het treft. Ik voel verbondenheid.
Als fotograaf ook een uitdaging; hoe leg ik dit vast, deze lock-down van de Horeca? Ik geef mezelf een opdracht.
Het is prachtig weer in de Delftse binnenstad. Normaal gesproken zou op deze eerste lentedag het publiek flaneren door de straten, de markt zou vol toeristen zijn. Op de goed gevulde terrassen zouden de obers behendig manoeuvreren.
Zo niet vandaag. Het is rustig in de stad, niet verlaten. Er hangt een prettige ontspannen sfeer. Mensen maken op gepaste afstand een praatje met elkaar. Naar het onderwerp hoef je niet te raden. Het is gemoedelijk, het weer is er ook naar.
De creativiteit van mensen wordt aangesproken. Een toegangsdeur van een café is omgetoverd tot een loket, je kan er op Italiaanse manier genieten van een heerlijke espresso.
Er is nog meer bedrijvigheid. Waar stoelen treurig opgestapeld staan, krijgen tafels volop aandacht. Straks een frisse laklaag, nu worden ze geschuurd.
In de volle zon zijn de terrassen leeg, maar vol met hoop.
